Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/25

 Wszyscy stali dokoła, zapatrzeni w niego, ciekawi, a milczący.
 — Coś się ze mną stało, czego nie mogę sobie przypomnieć... tak mnie dziwnie boli głowa...
 Zachwiał się, aż Joe ujął go wpół i posadził na krześle.
 Długo siedział nieruchomo, zapatrzony w siebie, w jakąś nierozpoznaną dal, pełną widzeń majaczących i snów nieprzypomnianych, daremnie usiłując ułożyć choćby obraz jeden, jedną myśl bodaj wyłonić ze strzępów rozpierzchłych i wirujących pod czaszką; zapadał w coraz większy mrok niepamięci; reszta bladych, nikłych majaczeń porwała się, gdy ją chciał pochwycić, ostatnie brzaski przypomnień zgasły, została tylko pusta, bolesna tęsknota za tem, co przepadło w nieznanych głębiach, że jakby się przebudził na nowo, otworzył szeroko oczy, przyjrzał się wszystkim i powstał.
 — Tak dziwnie jestem znużony i wyczerpany, że ledwie się trzymam na nogach... — skarżył się żałośnie.
 — Idź, połóż się zaraz — szepnął mu Joe.
 — Istotnie, to będzie najlepsze.
 — Odprowadzę cię do mieszkania.
 — Cóż znowu, nie usnę przecież na schodach.
 Zaśmiał się wesoło i wyszedł do przedpokoju, ale gdy już miał wychodzić na korytarz, zawrócił i cicho pytał:
 — Czy Daisy śpi jeszcze?
 — Śpi, ale zaraz ją pójdę zbudzić.