Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/252

 — Obiecała mi pani powiedzieć, jakie wrażenie zrobiła miss Betsy!
 — Czarująca panna! — zawołała bez wahania, lecz z takim akcentem, że Henryk poruszył się niespokojnie.
 — Była dzisiaj szczególnie usposobiona! — tłumaczył, przypominając sobie jej nieśmiałość i jakieś trwożne zaciekawienie, z jakiem wciąż przyglądała się Adzie i jemu.
 — Oryginalny dom, jakby żywcem wyjęci z angielskiego romansu.
 — A zwłaszcza ciotki! Miss Ellen dała mi całą pakę broszur...
 — O przeznaczeniu kobiety! Umiem napamięć te staropanieńskie brednie! Ona należy do etycznej sekty ewangelistek.
 — Mnie zaś opowiadał Mr. Joe takie nadzwyczajności ze swoich wypraw do Birmy, że wydały mi się nieco fantastyczne...
 — Z pewnością nie fantazjował! Cały ten dom to wysoka klasa ludzi pod każdym względem.
 — Ale przyjęli nas bardzo po angielsku! Można było dostać kataru w tej wyniosło-chłodnej atmosferze...
 — Wolisz nasze zwyczaje, gdzie to na wstępie buzi z dubeltówki, przy kolacji kochajmy się, nad ranem już bruderschaft, a na drugi dzień jeden drugiego bardzo starannie nie poznaje.