Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/254

dzi, aż to zwróciło moją uwagę. Nadzwyczajnie piękna, ma tylko w sobie coś straszliwego...
 — Demon i zarazem Madonna! — szepnął mimowoli.
 — Może ją pan zna?
 — Zauważyłem tylko w przelocie, i porównanie samo się nasunęło.
 Pragnęła rozmawiać o tej dziwnej nieznajomej, ale wymówił się jakąś nagle przypomnianą sprawą i pojechał do domu.
 Nie zawiódł się w obliczeniach, gdyż dopędził Daisy jeszcze w przedsionku.
 — Byłem pewien, że to pani! — zaczął radośnie i, zmrożony niedbałym uściskiem jej dłoni, wstępował na schody w milczeniu. Nie śmiał się odezwać i zbliżyć, tak mu przegradzały drogę jej wyniosłe a przeszywające spojrzenia. Przyglądała mu się niepokojąco, aż te migotliwe, fascynujące błyski przesyciły go niewytłumaczonem pomieszaniem.
 — Dawno pani przyjechała? — odważył się wreszcie na zapytanie.
 Jej wargi poruszyły się leniwym ruchem węży, i jakiś szept wionął mu w twarz. Nie zrozumiał słów, ale przenikał go czar nieuchwytny samego dźwięku.
 Odprowadził ją do drzwi mieszkania i chciał odejść.
 — Będzie pan dzisiaj na seansie Bławatskiej?
 — Wprawdzie obiecałem, ale, ale...