Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/268

 — Byłam w stanie, w którym się nie wie nawet o sobie! To moja częsta niemoc, na którą niema lekarstwa — szeptała smutnie.
 — A i mnie przez ten czas żarła nuda i apatja. Nie wychodziłem, nie widywałem się z nikim i nie pracowałem. Trwałem w bezwładzie, a drżałem wciąż z niepokojów, oczekując w każdej chwili jakiegoś nieszczęścia. Tak się muszą czuć drzewa przed uderzeniem piorunu! Ohydny stan!
 — A teraz lepiej panu? — ścisnęła mu rękę i zajrzała w oczy tak głęboko a zbliska, że cofnął się mimowoli.
 — Nie, nie! — zaprzeczał żywo. — A może temu winien klimat? Przecież wciąż deszcz, zimno, mgły, i tak wokoło aż do rozpaczy! A może słońce zgasło i już nigdy nie doczekam się ciepła i jasności, nigdy...
 — Nostalgja za słońcem.
 — Pojadę na kontynent, muszę, bo dłużej w takim stanie nie wytrzymam. Ucieknę, gdzie mnie oczy poniosą — przerwał nagle, zażenowany wybuchem własnego rozdrażnienia.
 — Na południu wiosna już w całej pełni...
 — Cóż nam z tego! — zawołał szorstko, nie odczuwając jej akcentu, pełnego dziwnej słodyczy i tęsknoty.
 — I tak mi zapachniały pomarańczowe gaje, i zalśniły się błękity mórz...
 Pochylił się gwałtownie do niej, oczy miały stężały blask zapatrzenia i jakby lśnienie tych mórz