Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/272

 — Ada, czekamy! — rozległ się głos Henryka z drugiego pokoju.
 Weszli do salonu, Henryk siedział przed kominkiem, a Betsy szła ku nim.
 — Wandzia upomina się o pana! — witała się chłodno i powściągliwie.
 Dziewczynka leżała na pościeli, niby kwiat omdlały, z wysiłkiem wyciągając do niego drobne, wychudzone rączki.
 — To i mamusia czeka, i tatuś czeka, i miss Betsy czeka, i my wszyscy czekamy, a wujcio nie przychodzi — szepnęła z wyrzutem.
 Słodki, rozżalony głosik i mizerna twarzyczka przejęły go takiem rozczuleniem, że ledwie powstrzymał łzy. Przygładził jej rozwichrzone, jasne włosy i zaczął wesoło rozpowiadać powody, dla których nie przychodził.
 Wysłuchała poważnie i odezwała się bardzo stanowczo:
 — Dobrze, wujciu, ale teraz trzeba już z nami być na zawsze! Mamusia powiedziała, że, jak ja wyzdrowieję, to wracamy, i wujcio z nami.
 — Pojadę z wami, pojadę! — potakiwał, rozrzewniony jej szczebiotem.
 — I już prosto do domu! Ale, muszę coś wujciowi powiedzieć pod sekretem. Tylko nikomu ani mru-mru!
 Przyobiecał solennie, objęła go za szyję i zaszeptała uroczyście: