Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/28

 — Miss Daisy!
 Już nic nie odrzekł, bo mu się zdało naraz, że go ogarnęła ciężka, niezwalczona senność. Powrócił na pierwsze piętro i machinalnie odnalazł swoje mieszkanie, długo krążył po niem, roztrącając się o sprzęty i meble; długo błądził poomacku, nie wiedząc, co począć, co się z nim stało, gdzie jest!
 Padł na jakieś krzesło i pozostał nieruchomy, zesztywniały z przerażenia, oto znowu ujrzał je obiedwie razem... tamtą, śpiącą na sofie, i tę, schodzącą po schodach...
 Jakimś ostatnim odruchem świadomości rozniecił światło i zadzwonił.
 Weszła pokojówka.
 — Czy miss Daisy już powróciła? — zapytał po długiem milczeniu, przytomniejąc zupełnie.
 — Miss dopiero przed chwilą wyjechała.
 — Ale czy dawno wróciła przed wyjazdem?
 — Nie wychodziła nigdzie, położyła się o zmroku i spała, obudziłam ją niedawno sama.
 — Spała i nie wychodziła nigdzie... nigdzie?...
 — Tak, z pewnością...
 — Była na drugiem piętrze u Mr. Joe.
 — Nie, zapewniam pana, że nie wychodziła.
 — Nieprawda! — krzyknął w nagłej pasji.
 — Ależ z pewnością... z pewnością... — szeptała zdumiona, cofając się przed jego błędnym wzrokiem i twarzą zmienioną.
 — Muszę być chory i najwidoczniej mam gorączkę — powiedział głośno, oglądając się podejrzli-