Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/282

jaśnią... Serce poczyna się znowu trwożyć, a świadomość podnosi beznadziejnie smutne oczy i pyta:
 — Co to właściwie było?
 Oprzytomnił go dźwięk własnego głosu i znowu otwarł oczy. Szary, przemglony poranek zalewa pokój, a ulice już szumią zwykłą melodją ruchu! Taki sam dzień, jak wczoraj! Deszcz, zimno i nuda!
 — A tamto? — Snuły mu się w pamięci jakieś mgławe, poszarpane strzępy, ale co chwila bledsze, niklejsze i coraz bardziej nieuchwytne.
 Zerwał się z łóżka, usiłując sobie tylko przypomnieć, kiedy powrócił do domu i jakim sposobem.
 — Jechałem z Daisy! — skupiał rozchwianą pamięć. — Ale co potem? Co się później ze mną działo? — Nieprzenikliwy mur, pełen mglistych, niepochwytnych majaków zakłębił mu się w mózgu. Pamiętał rozmowę z Adą, pamiętał opowiadanie Wandzi, wszystko aż do chwili siadania do powozu, ale potem nieprzebita ciemnica, noc i niepokój, przesiany oślepiającemi błyskawicami trwogi.
 Wszedł służący, niosąc wraz z herbatą i notę firmy I. Cooc, w której była oznaczona godzina pociągu nadchodzącego do Dovru, nazwa statku i nr. kabiny.
 — Czy miss Daisy u siebie? — zapytał, odzyskując równowagę.
 — W tej chwili poszła tam Mrs. Bławatskaja i Mr. Smith.
 — A czy Mr. Joe nie wyszedł jeszcze?