Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/283

 — O, Mr. Joe bardzo chory! mówiła Mrs. Tracy, że...
 — Możesz odejść! — wybuchnął gwałtownie, spostrzegłszy naraz wzrok jego, skierowany z głupio domyślnym uśmieszkiem na jakiś szal, porzucony na kanapę! Szal był indyjski, mieniący się barwami, przesycony zapachem fiołków, a obok niego leżały białe, zmięte nieco rękawiczki.
 — Daisy! Tak, to jej! — z rozkoszą sycił się cudownym aromatem. — Jakaś pomyłka! — Zawinął go w papier i wraz z kilku słowami objaśnienia odesłał przez pokojówkę. Zatelefonował jeszcze w sprawie Wandzi do znajomego doktora hipnotyzera i miał już wychodzić, gdy znowu wpadła mu w oczy nota Cooc’a.
 „Pociąg odchodzi o dziesiątej. Dover. Kaliban”. Czytał wolno, jakby wbijając sobie w oporną pamięć, ale nie mogąc narazie zrozumieć, gdzie to miał jechać i poco, rzucił niechętnie papier i wyszedł.
 Na kurytarzu zabiegła mu drogę pokojówka z listem Daisy.
 — Czy pani już wyszła?
 — Pani słaba i od paru dni zupełnie nie wychodzi.
 Uśmiechał się pobłażliwie z jej kłamstwa.
 Daisy zapraszała go do siebie na herbatę. A w przypisku dziękowała za odesłanie szala.
 — O piątej u Daisy; siódma u Wandzi z doktorem, a o dziesiątej pociąg odchodzi! — przemknęła mu chyżo myśl i poszedł do Joe’go.