Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/284

 — Kaliban! Dziwna nazwa, jak dla statku! — pomyślał nagle.
 Malajczyk otworzył mu drzwi, łypnął białkami i gdzieś zginął.
 Mieszkanie było prawie ciemne, portjery pozapuszczane, a w szarym, posępnym mroku jak widmo błąkał się Joe. Chodził zgarbiony i z trudem, czasem przystawał, wpatrując się w jeden punkt z niezmierną uwagą, coś szeptał niezrozumiale i znowu szedł z pokoju do pokoju.
 — Joe! Joe!
 Jakby nie usłyszał, nie przerywając ani na chwilę wędrówki.
 Zenon ścisnął go mocno za rękę i zawołał prosto w ucho:
 — Joe! Obudź się, na Boga!
 Przysunął się do niego blisko i spytał jakoś automatycznie:
 — Powiedz mi, gdzie ja właściwie jestem? — wparł się w niego oczami.
 Zenon aż się cofnął przed tym obłędnym wzrokiem.
 — Gdzie jestem? — powtórzył ciszej i trwożliwiej.
 — Przy mnie! Stoimy obok siebie! Nie czujesz mojej ręki?
 — Tak... ale... Stoimy na środku pokoju, czy tam, naprzeciw, pod ścianą?...
 — Na środku pokoju...
 — I pod ścianą nic nie widzisz?