Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/285

 — Daję ci słowo, że w pokoju prócz nas dwóch niema nikogo więcej!
 — Dziwne... Pusto teraz... A przed chwilą... I ty wiesz, że ze mną mówisz?
 Zenon śpiesznie odsłonił portjery, i dzień chlusnął na pokój szeroką smugą światła, Joe odwrócił głowę przed brzaskiem, lecz po chwili jął się rozglądać podejrzliwie, a niekiedy, jakby dojrzawszy coś straszliwego, kurczył się cały, zastygał na mgnienie, oczy cofały mu się w głąb czaszki, połyskując złowrogim blaskiem szaleństwa.
 — Joe! — głębokie współczucie zadrgało mu w głosie.
 — To ty, Zen. Wiem! — przemówił, jakby budząc się z letargu.
 — Co ci się stało? Chory jesteś?
 — I tylko nas dwóch jest tutaj? — podniósł na niego błędne oczy.
 — Odsłonię wszystkie okna i pootwieram, to się sam przekonasz!
 Po chwili całe mieszkanie było zalane światłem i chłodnem, wilgotnem powietrzem, bełkot rynien i szmer deszczu grały monotonnie.
 Joe obtulił się w pled, wyjrzał oknami, wystawiał nawet głowę na deszcz i uspokojony nieco usiadł przy Zenonie, który rzekł:
 — Jesteś strasznie zdenerwowany!
 — Być może! Nie wychodziłem parę dni z mieszkania, i to kaloryferowe ciepło zawsze źle na mnie działa.