Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/298

samo pochylony i z tym samym zakrzepłym uśmiechem na ustach.
 — To okropne! Patrzy, a nie widzi! Mówiłam do niego, nie usłyszał. Dotykałam się jego rąk, zimne i sztywne jak u trupa! Boże mój! Boże! — zajęczała cicho.
 Wyprowadził ją do okrągłego pokoju, silnie oświetlonego.
 — Co jemu się stało? — zabłagała, chwytając go za ręce.
 — Nie wiem! Czy Mr. Smith nic pani nie mówił? — Obawiał się tego.
 — Mówił wprost straszne, straszne rzeczy!
 — Spirytystyczne brednie, nie trzeba im wierzyć! Betsy! Betsy!
 — A jeżeli to prawda? A jeżeli to ona temu winna?
 Zrozumiał, kogo ma na myśli, lecz, nie próbując bronić, spytał wykrętnie:
 — Cóż powiedział doktór?
 — A jeżeli ona i Wandzię zaczarowała? — ciągnęła coraz lękliwiej.
 — Widzę, że Ada nie oszczędziła pani swoich zabobonnych przywidzeń.
 — Bo jeżeli to prawda? Jeżeli to wszystko prawda, co mówił Mr. Smith! — wybuchnęła przerażeniem. — Tak się teraz obawiam każdej nowej chwili, że wolałabym zaraz umrzeć. Nigdy, nigdy nie przypuszczałam... i czuję się tak bezbronna wo-