Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/33

pełnych bolesnego dygotu i milczenia, poślepłych zgoła, bo wszystkie okna zasnute były bielmami, a jeno gdzie niegdzie, na wyższych piętrach, zatopionych w mgłach, migotało jakieś zgubione światełko. Oczy rozpaczliwie błądziły w posępnej pustce mgieł, bo nawet barwy niezliczonych szyldów połyskiwały wypitemi, martwemi farbami.
 Powietrze było duszące, ciężkie, przesycone wilgocią, zapachem błota i rozmiękłego asfaltu, a ze wszystkich niewidzialnych w mgle dachów, ze wszystkich balkonów, ze wszystkich szyldów, lały się rozpryśnięte strugi wody, kapało zewsząd, rynny dudniły głucho i ustawicznie, jakby warkotem niezliczonych potoków.
 — Którędyż pójdziemy? — pytał, rozpinając parasol.
 — Strandem, bo najbliżej.
 — Tak pani pilno do domu?
 — Zimno mi jest, to powód.
 — Więc nie zaczekamy dzisiaj na ciotki?
 — Choć raz zrobimy im niespodziankę, będą szukały nas i nie znajdą.
 — Bez komentarzy i to zgryźliwych się nie obejdzie...
 — Powiem, że to pana wina, acha!...
 — Dobrze, obronię się, ale to porządnie nudne to coniedzielne, sakramentalne, urzędowe niejako chodzenie do kościoła...
 — Ach, jakie nudne, jakie nudne, tylko niechaj pan tego w domu nie powie, wszystkie ciotki