Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/44

i gęstem, ruchomem kołem mgieł, że płomień był zaledwie punktem dla oczów.
 — Znam ją nieco — odrzekł z trudem, przypominając sobie jej pytanie — mówiłem z nią parę razy, pamiętam, jak wygląda, to wszystko, co wiem o miss Daisy.
 — Dziwne, wymyślone imię.
 — Nie znam jej nazwiska, tem imieniem wszyscy znajomi ją nazywają.
 — A ten człowiek, który z nią szedł?
 — To Mahatma Guru, Hindus.
 — Hindus!
 — Autentyczny, mędrzec niesłychanie ciekawy, przyjechał do Europy, żeby się przyjrzeć ludziom i kulturze naszej.
 — Ja gdzieś widziałam jej twarz...
 — Prawie nieprawdopodobne, bo zaledwie od kilkunastu dni jest w Europie.
 — Tak, przypominam ją sobie dobrze, widziałam ją w muzeum, ciągle się przypatrywała panu, to zwróciło moją uwagę.
 — Mnie się przypatrywała? — pytał zdumiony.
 — I to ze szczególną jakąś uwagą, często ją pan spotyka?
 — Mieszkamy przecież w jednym Boarding-Housie.
 — Czy i Joe ją zna?
 — Właściwie to u niego na seansie widziałem ją nieco bliżej.