Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/57

 — Także to bronisz swoich dziedzictw, Europejczyku?
 — Rozszarpałbym je jak pantera, by tylko móc ze struchlałych wnętrzności wyrwać ich ducha trupiego i tchnąć w niego nowe, święte, prawdziwe człowiecze życie.
 — I to mówi ten, który doniedawna sam roznosił śmierć i nienawiść...
 — Ilem śmierci zadał, tyle razy dusza moja umarła w przekleństwie, więc niechaj po stokroć będą przeklęte dzieła wojny!
 — Znam ten ton, znam; poprzez ludy i wieki płynie, jak ptak żałosny, błądzący przez otchłanie zatwardziałości, niedostrzeżony przez nikogo i zbędny śmiertelnym, zbędny! — powtórzył nagle wezbraną goryczą.
 — Nie, nie, słyszał go Zoroaster, dostrzegli prorocy, ale dopiero w hinduskiej duszy usłał swoje gniazdo nieśmiertelne i tam — w dżunglach, żyje do dzisiaj i panuje litośnie.
 — Więc idź, głoś pokutę za wczoraj i nowego jutra zmartwychwstanie — powiedział nawpół ironicznie, a wpół boleśnie Zenon.
 — Wiem o tem, że ktoś powinien powstać i ponieść światu zbawcze słowo, powinien, nim utonie wszystek w zbrodni...
 — Widzę, żeś się zaraził od Mahatmy świętą gorączką.
 — Nie żartuj, jego bowiem mądrość była mi zwierciadłem, w którem po raz pierwszy zobaczy-