Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/62

 — Nigdy? — pytała, ożywiając się nieco.
 — Naturalnie, mam na myśli strach przed jakiemikolwiek niebezpieczeństwami materjalnemi, takich nie doznaję nigdy.
 — A inne? — Usta jej drgnęły, odsłaniając sznur zębów białości olśniewającej, pierś jej się podniosła w szybkiem, tłumionem wzburzeniu.
 — A innych nie znam, więc i nie wiem dotąd o ich istnieniu.
 — Muszą być... Istnieją na pewno... bywają takie, o jakich i sny nie dają wyobrażenia, najbardziej dręczące sny.
 — Przypuszczam, że w zamętach dusz, w chorych mózgach mogą brać początek przerażające i straszliwe zjawy.
 — Nietylko tam ich źródło, mogą bowiem trwać przyczajone i obok nas, w świecie żywym, tylko, że istniejącym daleko poza promieniem naszego materjalnego widzenia, w polu drugiego wzroku.
 Głos jej ścichł i zadrgał szeptem trwożnym, pochyliła głowę nad pismem, ale oczy błądziły zgaszone po pokoju.
 Nie wrócili już do swobodnego tonu, próżno się starał o to, poruszał kwestje różne i przedmioty, usiłował nawet ironją wyrwać ją z tego milczącego osłupienia, odpowiadała niechętnie, a często niecierpliwie, nie spoglądając już na niego, nie widząc prawie, że, dotknięty, obrażony niemal, powstał bez słowa.