Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/72

 — Więc za darmo pokazuje te jakieś cuda spirytystyczne?
 — Ależ nie pokazuje żadnych cudów i spirytystą zupełnie nie jest.
 — Więc pocóż pielgrzymują do niego te tłumy, o jakich piszą codziennie?
 — Bo próżniaczej gawiedzi nigdy i nigdzie nie brak, a w szczególności gawiedzi pseudouczonej, głodnej sensacji, węszącej żer eksperymentowania, napastliwej, takiej, której się zdaje, że świat stworzony jest poto, aby oni mogli pisać o nim wymyślne, zawiłe a puste brednie. Przyjmuje niektórych czasami, a nawet nieraz chętnie z nimi mówi, często dysputuje, ale najczęściej tylko bada i słucha...
 — Więc to jakiś nielada uczony być musi?
 — Więcej niźli uczony, bo mędrzec.
 — No i często rzuca gromy potępienia na nas i na kulturę naszą — wtrącił się do rozmowy Zenon.
 — Jak, jak? Potępia naszą kulturę? — pytał w najwyższem zdumieniu, nie śmiąc wierzyć własnym uszom.
 — Niestety, potępia stanowczo i, co gorzej, że musimy przyznawać rację...
 — Ma rację!... nie drażnij mnie, chłopcze. Ciekawe, ciekawe... Musicie mi opowiedzieć o nim, bo widzę, że pisma fałszywie informują.
 — Naturalnie, na stu reporterów zaledwie może jeden widział go i mówił z nim. A wszyscy