Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/73

przecież coś napisać musieli, bo cały Londyn się nim zajmuje.
 — Znacie go osobiście?
 — Joe jest z nim w zupełnej zażyłości i przyjaźni.
 — Jeśli tak można nazywać stosunek człowieka do absolutu...
 — Tak bardzo go cenisz? — zapytał stary ciszej.
 — Uwielbiam go i korzę się przed jego mądrością.
 — Dick, herbatę na górę, przejdziemy tam, dzieci! — zakomenderował stary, usiłując powstać z krzesła. Joe podał mu ramię, wsparł się na nim i poszedł wolno i ciężko, pochylony nieco, a mimo to ogromny, podobny do starego dębu, pokrytego omszałą siwizną i krzepkiego jeszcze; twarz miał rumianą, starannie wygoloną, o potężnych, prawie kwadratowych szczękach, nos suchy i długi, czoło wysokie pod gęstą szczotką siwych włosów, oczy blado-niebieskie, jakby wypełzłe, ale bystro świecące z krzaczastych czarnych brwi. Cichszy był jakiś w tej chwili, spokojniejszy, a co trochę mocnem spojrzeniem obejmował pochyloną głowę syna.
 Betsy pobiegła naprzód, słychać było dudnienie schodów pod jej stopami.
 Zenon wyprzedził ich również, śpiesząc za narzeczoną, że szli tylko sami, często odpoczywając, bo chore nogi starego nie pozwalały na pośpiech.