Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/91

ale tak długo, że Zenon wyszedł, nie chcąc im przeszkadzać.
 — Mr. Zen! — rozległ się za nim na schodach przyciszony głos Betsy.
 — Mój drogi, mój złoty, niech się pan poradzi doktora! — prosiła serdecznie, gdy podszedł do niej nieco bliżej.
 — Dobrze, pójdę do lekarza, będę się leczył, połknę całą górę lekarstw, uczynię wszystko, czego żąda tyrańska miss Betsy. Do widzenia! — wołał głośno.
 — Do widzenia za tydzień, za strasznie długi tydzień — szepnęła żałośnie, schodząc po ciemnych schodach nieco niżej.
 — O tak, czasem jeden tydzień zawiera w sobie parę tysięcy lat tęsknoty...
 — I całą nieskończoność trwóg i niepokojów — powtórzyła echowo.
 — I... do widzenia! — Posłyszał cichy skrzyp drzwi.
 — Proszę tylko o długie i dobre listy.
 — Jak zwykle mały tomik in 16-o — odpowiedział żartobliwie.
 — To jest mój kalendarz, na którym obliczam pozostałe do niedzieli dni, bo ja niemi tylko żyję — ozwała się jeszcze ciszej i bliżej, już o parę stopni od niego.
 — O Betsy! — drgnęło mu naraz serce miłością, skoczył ku niej, pochwycił ręce i zaczął je gorąco całować.