Strona:Władysław St. Reymont - Z ziemi polskiej i włoskiej.djvu/110

— 110 —

żeby czasem nie zaniósł jakiej religijnej pociechy „uporstwujuszczym“. Węszyli przez cały czas pod zasłoniętemi oknami, ale nie wywęszyli. Ksiądz przygotował chorych na śmierć i odjechał.
 Wszyscy ci chorzy pomarli tej samej nocy.
 A w parę dni potem umarło na ospę dwoje dzieci kowalowej.
 Gorzko zapłaciła za swoje miłosierdzie, ale przyjęła ten cios jakby z uniesieniem szczęścia, gdyż zaraz po pogrzebie powiedziała do mojej żony:
 — Pomarły moje dzieciątka, pomarły... ale swoją śmiercią wykupiły cztery dusze z wiecznej zatraty!
 Otóż wkrótce po odjeździe księdza i jego aniołów stróżów, gdy się uspokoiło w domu, poszedłem do swojej kancelarji, a tylko co zapaliłem lampę, ktoś zapukał w okno, i jakaś twarz mignęła mi za szybami.
 Wziąłem rewolwer i wyszedłem na ganek. Pod drzwiami stał jakiś człowiek. Zajrzał mi zbliska w twarz i szepnął:
 — Jutro w nocy misja!
 — Gdzie?
 — W samo południe zajedzie przed karczmę wóz w siwego konia. Dwóch chłopów będzie nim jechało. Niech się pan do nich przyłączy, oni zaprowadzą.
 — Skąd jesteście? — spytałem go mimowoli.
 — Z całego świata! — odpowiedział bardzo szorstko.
 Prosiłem go usilnie, żeby wszedł do domu i nieco odpoczął.