Strona:Władysław St. Reymont - Z ziemi polskiej i włoskiej.djvu/117

— 117 —

 Pomilkli, zwieszając smutnie głowy, twarze pokurczyły się boleśnie, a w niejednem oku zabłysły łzy, gdyż prawie każdy miał kogoś bliskiego w szeregach walczących. Dopiero jakiś starzec z różańcem na szyi przerwał milczenie i, klękając przed obrazami, rzekł uroczyście:
 — Należy się im szczery pacierz, bo nie za swoją umierają.
 Przyklękli wszyscy i zaszemrały gorące szepty modlitwy.
 A ledwie co się podnieśli z klęczek, ktoś wszedł do izby i zawołał:
 — Zbierać się! Pora już w drogę!
 Naciągnąłem burkę pośpiesznie, gdy przystąpił do mnie ten chłop z różańcem na szyi i, patrząc mi w oczy, powiedział z naciskiem:
 — Pan chce z nami na misję, a tam się może zdarzyć Bóg wie co...
 Obejrzałem się po izbie. Było pełno. Wpatrywali się we mnie nieprzeniknionemi oczami.
 — Pojadę z wami, gotów jestem na wszystko! — powiedziałem krótko.
 Nikt się już nie odezwał, ściskali mi rękę, zabierali z kąta baty i wychodzili.
 Noc była na świecie, i chłodnawy wiatr pociągał z pól, gdyśmy wyjechali za stodołę, zmierzając prosto ku borom, czerniejącym na horyzoncie, niby opadła nisko chmura. Jechałem na drugiego. Przede mną, na pierwszym wozie siedziało trzech chłopów,