Strona:Władysław St. Reymont - Z ziemi polskiej i włoskiej.djvu/118

— 118 —

a za nami musiał ciągnąć spory szereg wozów, bom nie mógł dojrzeć końca.
 Noc była bardzo ciemna, chmury przysłaniały niebo, brał lekki przymrozek, gdyż błoto chlupało pod kołami. Jechaliśmy wolno i w głębokiem milczeniu. Gdzie niegdzie, we wsiach, zatopionych w ciemnościach, przebłyskiwały światełka, czasami wiatr przynosił naszczekiwanie psów, jakieś dalekie echa turkotów, a niekiedy parskały konie. Wjechaliśmy wreszcie na szosę i, nie żałując bata, ruszyliśmy z kopyta, aby się tylko dostać do lasu, który wyrastał przed nami coraz bliżej.
 Głębokie, zarośnięte krzakami rowy ciągnęły się z obu stron drogi.
 Naraz w ciszy rozległ się głos rozkazujący:
 — Stać!
 Ktoś wyskoczył z pierwszego wozu i przypadł twarzą do drogi.
 Cały szereg jakby zamarł na miejscu. Nasłuchiwałem z zapartym tchem... gdzieś, jeszcze dosyć daleko przed nami, rozlegał się ledwie dosłyszalny turkot.
 — Powóz we cztery konie! Bóg wie, kto może w nim jechać! Do rowu z wozami! Niech tylko pan dziedzic zostanie i rusza wolniuśko! — padła cicha i mocna komenda.
 Zatrzeszczały krzaki, chlupnęła woda, i po chwili nie było już na szosie nikogo.
 Ruszyłem stępa. Turkot był coraz bliższy. Wkrótce zamigotały latarnie i było słychać uderzanie kopyt i brzęk uprzęży, a w parę minut później przesunął się