Strona:Władysław St. Reymont - Z ziemi polskiej i włoskiej.djvu/120

— 120 —

 — Ruszać, a nie rozwłóczyć się! — zabrzmiała cicha komenda.
 W parę minut dosięgliśmy czarnej ściany lasu i znowu przystanęli, gdyż z pod drzew rozległ się jakiś ostry i groźny głos:
 — Kto jedzie?
 — Swoi! Swoi! — zerwały się niecierpliwe wołania.
 — Tu niema przejazdu; grobla rozmyta, most zabrały wody. Zawracajcie!
 — Jechalim z nadzieją, to może przejedziemy! — zagadał poważnie pierwszy wóz.
 — Tak-że mi powiadajcie! A toż i strażniki umieją krzyknąć: swoi!
 Słowo „z nadzieją“ było umówionem hasłem, jak się później dowiedziałem.
 Odezwał się znowu długi, przeciągły jęk ligawki, i wjechaliśmy w las; ugięły się pod bryczką jakieś dyle, koń mój zaczął się wspinać i chrapać, ale szczęśliwie przejechałem silnie rozklekotany most i literalnie utonąłem w ciemnościach. Wyniosły, zwarty bór okrył nas jakby czarnym płaszczem; nie było widać nawet końskiego zadu, a białe pnie brzóz majaczyły, jak przez sen. W jakiemś miejscu musiałem zesiąść i prowadzić konia za uzdę, bo ślizgał się i rzucał na grobli, wyłożonej okrąglakami, które zapadały się pod kopytami, jak klawisze: grzązłem niekiedy w błocie po kolana, tłukłem się o drzewa i musiałem iść cały czas chyłkiem, aby się uchronić od smagania gałęzi. Wreszcie wywlekliśmy się na suchsze miejsce.