Strona:Władysław St. Reymont - Z ziemi polskiej i włoskiej.djvu/127

— 127 —

szmer łez, nieustannie spływających po twarzach, gorące westchnienia, przesuwanie różańców i krótkie, urywane słowa pacierzy.
 Modrawy świt roztrzęsał się nad uroczyskiem, niebo stawało się coraz jaśniejsze, z moczarów odzywały się kwilenia czajek i krzyki dzikiego ptactwa, bór się zakolebał, rozgędził na chwilę i przycichnął i, pochylony, jakby się wsłuchiwał w rozdrgane szmery modlitw, w rozełkaną pieśń powstrzymywanych płaczów, skarg i jęków...
 Szare mgły, wypełzłe z bagnisk, zaczęły pokrywać klęczących, niby szronem, że całe to znieruchomiałe morze ludzkie widniało jakby pole, zorane w twarde i niezliczone skiby głów, ponad którem wynosiły się tylko światła ołtarza i Chrystus, wyciągający litościwe ramiona.
 Tuż za mną posypały się ciche, prędkie i trwożne szepty:
 — Podobno wojsko idzie na nas z Białej, kozacy i piechota!
 — Jezus, Marja! Święty Józefacie!
 — Dali znać ze szosy, jakiś Żyd im powiedział.
 — Cicho, teraz nabożeństwo! — odezwał się ktoś karcąco.
 — A niech przyjdą i niech nas wezmą! — podniósł się surowy, mocny głos.
 I ani jeden nie zerwał się do ucieczki, ani cienia przestrachu nie dojrzałem na żadnej twarzy, pomilkli natychmiast, a tylko tu i owdzie na mgnienie błysnęły oczy, zatrzęsły się wargi, a złożone dłonie