Strona:Władysław St. Reymont - Z ziemi polskiej i włoskiej.djvu/145

— 145 —

chylał te bohaterskie, nieulękłe czoła, rozpaczliwy, beznadziejny smutek wyzierał z przymglonych łzami oczów.
 — Aż strach pomyśleć, co się z nami stanie!
 — Nawet kalendarz mają nam zmienić!
 — I wszystkie święta przemienią po swojemu! Boże Narodzenie wypadłoby w styczniu!
 — Jakże to może być? Przecież Chrystus urodził się 24 grudnia, to nie może się rodzić drugi raz w styczniu! Nie może! Nasz polski Chrystus urodził się 24 grudnia! Jakże... Tego człowiek nie zrozumie, choćby jeszcze żył sto lat!
 — I gruntów nie będzie nam wolno kupować!
 — Za własny grosz i nie będzie wolno! To już koniec świata!
 — A powiadają, że, jak nas tylko odłączą, to wzbronią mówić po polsku, za każde słowo będzie rubla sztrafu. Nawet w kościele nie będzie wolno księdzu ani nikomu po polsku! Ani pieśni, ani nic!
 — Jezus Marja! Jezus Marja! — zajęczała kobieta, wznosząc ręce do góry.
 — Nikt na to nie przystanie, a i księża przecież się nie zgodzą...
 — Księża też mogą nas odstąpić, jak odstąpili uniccy, nie pamiętacie?
 — To nie pójdziemy do takich kościołów; do lasów wrócim, Bóg jest wszędzie.
 — A i na takich księży znajdzie się kara! Naródby im tego nie przepuścił!