Strona:Władysław St. Reymont - Z ziemi polskiej i włoskiej.djvu/157

— 157 —

 Nie dziwili się temu, przecież już był osaczony, jak ten dziki, szkodny zwierz, a nawet któryś z zasobniejszych chciał mu pożyczyć na drogę, pod zastaw gruntu.
 — Na taką drogę wystarczy mi tego, co mam — odpowiedział cicho.
 I jeszcze tego samego dnia oboje Koniuszewscy zaczęli się żegnać ze wsią i pokornie wszystkich przepraszali za złe, jakie mogli komu uczynić.
 Mówili, że wyjdą w nocy, ale nikomu nie powiedzieli, dokąd się wynoszą.
 Pożegnali się i już ich nikt więcej nie widział na oczy.
 Noc się zrobiła ciemna, mróz sfolżał i niekiedy padał śnieg gęsty i pierzasty, a chwilami przeciągał wilgotnawy wiatr, jakby na odmianę. Psy tej nocy jakoś dziwnie, swarliwie naszczekiwały, i koguty piały od samego wieczora.
 Naraz, o samej prawie północy, chlusnął w niebo słup ognia i rozległy się po wsi krzyki.
 Paliła się stodoła Koniuszewskich.
 Ale, nim się zbiegli, a pomyśleli o ratowaniu, już cała stanęła w płomieniach.
 Koniuszewskich w chałupie nie było, musieli wyjść zaraz z wieczora.
 Zdumieli się jednak niezmiernie, znalazłszy chałupę wywartą narozcież, a w izbie na stole, pokrytym białem płótnem, zastawioną wieczerzę, zupełnie jeszcze nietkniętą.