Strona:Władysław St. Reymont - Z ziemi polskiej i włoskiej.djvu/168

— 168 —

 Cerkiew już czekała otwarta, więc wójt wraz z całą kohortą chodził po wsi, wyczytując z listy, ile dzieci powinni wyprowadzić z każdej chałupy.
 Cała wieś wyległa przed domy, chłopi drapali się frasobliwie po głowach i słuchali w milczeniu, kobiety stały po progach z dziećmi na rękach i również się nie odzywały, były tylko dziwnie blade, zgorączkowane i patrzyły jak rozjuszone wilczyce, ale po przejściu wójta, i gdy chłopi pociągnęli za nim, zniknęły gdzieś bez śladu, a chałupy zawierały się śpiesznie, cicho i jedna po drugiej...
 Wójt się naraz obejrzał i, ujrzawszy samych mężczyzn, zawołał:
 — A gdzież baby? Gdzie dzieci?..
 Ponure, ciężkie spojrzenia posypały się na niego jakby kamiennym gradem.
 Nie pytał już więcej, a tylko zaczął kopać w pierwsze lepsze drzwi a ryczeć:
 — Wychodzić! Wychodzić, bo za łby wszystkich was powyciągam!
 Tylko pieski zaszczekały mu w odpowiedzi, ale ani jedna głowa się nie ukazała; domy stały jakby wymarłe i opuszczone, a wszystkie okna i drzwi miały pozamykane od środka.
 Krzyknął na chłopów, żeby otwierali; nikt się nawet nie poruszył, a tylko któryś wyrzekł posępnie:
 — Niech je pan wójt sam sobie otwiera!
 Rzucił się z wściekłością na jakieś okno i odskoczył ze skowytem, jak pies od jeża, bo dostał ukro-