Strona:Władysław St. Reymont - Z ziemi polskiej i włoskiej.djvu/171

— 171 —

ralnie nie zjawiła się ani jedna; były już w bezpiecznem schronieniu.
 — Ale gdzie się podziały? — pytano groźnie, przetrząsając dom po domu.
 Chłopi milczeli, niepodobna było wydobyć ani słowa.
 — To poczekamy, aż powrócą! — powiedział dowódca, i wojsko rozłożyło się po chałupach.
 Dopiero po śladach zrozumiano, gdzie się schroniły; otoczyli więc las patrolami, przecięto komunikację ze wsią i srogo pilnowano, żeby nikt nie wynosił im żywności.
 Byli pewni, że rychło je przypędzi głód i zimno.
 — Kwoczki podmiękną i wrócą na grzędy! — podkpiwali żołnierze.
 Ale przeszedł dzień, dwa, trzy — nie powróciły.
 A wieś szarpała się w strasznej trwodze i niepokojach, robota leciała z rąk, poruszali się nieprzytomnie, boć wszystkie oczy wciąż wisiały na chmurze borów, boć wszystkie dusze rozdzierała rozpacz bezsilności, więc tylko płakano z wściekłości, modlono się żarliwie i czekano jakiegoś cudu.
 Przeszedł cały dzień i nie powróciła ani jedna.
 Bór stał czarny, ogromny, niezgłębiony, a pod jego wyniosłemi ścianami błyskały gęsto najeżone bagnety.
 Wiosna tego roku była dziwnie mokra, zimna i wietrzna; codzień szły nieskończone szarugi, codzień wichry z dzikim, rozżartym skowytem spadały na wieś, przewalały się po polach i biły w bory, które szamo-