Strona:Władysław St. Reymont - Z ziemi polskiej i włoskiej.djvu/179

— 179 —

 — Mamo! mamusiu! wpuśćcie Jasia! wpuśćcie!
 Szucka, jakby rozpięta na krzyżu męki nadludzkiej, umierała z bólu, ale nie otwierała.
 Na szczęście, któryś z sąsiadów dosłyszał płacz dziecka i krzyknął do chałupy:
 — Bójcież się Boga, przecież dziecko ledwie już zipie!
 Wyjrzała oknem, jakby zakłopotana, i z jakimś dziwnym uśmiechem szepnęła:
 — Cichocie, dziecko mi co dopiero usnęło...
 — Jakże! Co wam się troi po głowie? Przecież... — cofał się przed jej obłąkanym wzrokiem.
 Położyła palec na ustach, siadła przy kołysce i zaczęła kołysać.
 Nie pomogły żadne perswazje, ni nawet żałosne kwilenia dziecka, nic już bowiem nie rozumiała, tylko, zapatrzona w pustą kołyskę, poruszała nią troskliwie i nieustannie.
 Naszło się więcej ludzi, jęli się nad nią wyżalać, próbowali nawet ratować, ale nie zwracała na nich uwagi, a tylko kiedy niekiedy prosiła błagalnie i gorąco:
 — Cichocie! Śpi mój robaczek najmilejszy, śpi! Cichocie!
 Postali, pokiwali nad nią głowami, dziecko zabiał ktoś litościwy i porozchodzili się.
 Dziecko w parę dni później umarło.
 Powiedzieli jej o tem; uśmiechnęła się i, wyjąwszy z kołyski kukłę, uwitą z gałganów, opowiadała tajemniczo, rozglądając się przytem trwożnie dokoła: