Strona:Władysław St. Reymont - Z ziemi polskiej i włoskiej.djvu/185

— 185 —

 — Prawosławna, panie.
 — Prawosławna i śpiewa po polsku? — Nie mogłem się połapać.
 — A po jakiemuż mają śpiewać? Przecież po moskalewsku nie poradzą odmówić nawet pacierza — podniósł na mnie zdumione oczy. Ja również patrzyłem w niego, zdziwiony tem niespodzianem wyjaśnieniem.
 — Siadajcie, podwiozę was kawałek drogi.
 Wgramolił się na bryczkę, pochwaliwszy Boga polskim obyczajem.
 Zaczęliśmy pogadywać o tem i owem; chłop był chytry, odpowiadał wymijająco i sam mnie ostrożnie wybadywał, ale wkońcu rozgadał się dosyć szczerze.
 — Jak odłączą Chełmszczyznę, to wam zabronią mówić po polsku...
 — Musieliby strażników stawiać w każdej chałupie. — Machnął lekceważąco ręką. A po jakiemu to mamy mówić? Dawniej, jeszcze za Unji, to po wsiach gadali po naszemu, po chłopsku, ale teraz już mało kto rozumie, chyba starzy. Młodzi się nawet tego wstydzą.
 — Ale podpisywaliście się za odłączeniem Chełmszczyzny?
 — Podpisywałem się, panie, bo mi kazali. Zwołali nas do popa i wytłumaczyli, że, jak odbiorą Chełmszczyznę od Polski, to wszystkie pańskie ziemie darmo rozdadzą między prawosławnych.
 — Obiecanki cacanki, a głupiemu radość — rzucił Iwan.