Strona:Władysław St. Reymont - Z ziemi polskiej i włoskiej.djvu/19

— 19 —

 Niezmiernie gadatliwy ten podwarszawski naród: zasypuje mnie bez końca pytaniami:
 — Pan z famieliją?
 — Nie, sam.
 — To i przez żuny?
 — Bez.
 — Że to kobita puściła w drogę pana samego?
 — Nie mam żony.
 — Ale?! — rzuca krótkie powątpiewanie gospodyni.
 — Naprawdę.
 — Ale pan z Warsiawy?
 — Tak.
 — Tam to szyćkie panowie tak na pieskiego, jak najdłużej przez żuny.
 Chwila milczenia, a potem na wyścigi opowiadają mi różne kłopoty i sprawy.
 Wreszcie gospodyni częstuje mnie kawą. Odmawiam, prosząc jeszcze o mleko i chleb razowy. Daje mi i mówi do starego z przekąsem:
 — Widzis, stary!... Bo to, panie, mój się tak rozpuścił w ty Warsiawie, że razowego chleba ani w ząb, ino mu muszę pytlowy kupować cięgiem, a na mliko nie spojrzy.
 — Takie słodkości, jak mliko i razowiec, to mi już paździerzem w gardle stoją.
 I gadają dalej, ale mnie senność taka rozbiera, że idę do stodoły spać.
 Znalazłem parę cali wolnego miejsca, okręciłem się cały w grochowiny i sam już nie wiem, kiedy usnąłem...