Strona:Władysław St. Reymont - Z ziemi polskiej i włoskiej.djvu/59

— 59 —

 — Tobie, bracie, być księdzem, adukację masz, czytasz pięknie, i wyłożył ty to Słowo Boże tak, co każdemu ze słodkością do serca weszło. Na pociechę ty, bracie, byłbyś Bogu i ludziom.
 Nie odrzekłem nic, jenom się mył w cebratce, i przyszła mi na myśl Warszawa, i włóczęgi nocne z przyjaciółmi, i nasze rozmowy, i rozbijanie zmurszałych form i instytucyj — i chciało mi się krzyknąć tam, do nich:
 — Słuchajcie! słuchajcie!
 Zeszliśmy się pod krzyżem za wsią i czekamy.
 Pytam się o przyczynę. Mówią mi, że wczoraj starszy brat zauważył w kilku miejscach swawolę, więc chce ją skarcić, jakoż po chwili sam staje pod krzyżem.
 Tłum zbity w kupę stoi w milczeniu; świt się robi zupełny na świecie i z tej omglonej, błękitnej szarzyzny wyłania się jakieś mleczne światło i przesącza się zwolna i rozbiela przestrzenie.
 Wozy wyjeżdżają naprzód; na jednym spostrzegam te trzy woale.
 Pierwsze skowronki zaczęły dzwonić w powietrzu, a bocian, stojący w gnieździe na topoli, przekręcał szyję i klekotał długo. Bydło porykiwało w oborach na ruń, wieś powstawała.
 Starszy brat doczekał się, aż wszyscy się zgromadzili, i zaczął mówić.
 Przytaczam tylko niektóre ustępy zapamiętane.
 — „Gdzie wy idzieta, bracia i siostry? Czy idzieta na jarmarek? — to czemu krzyż jest z wamy! Czy do