Strona:Władysław St. Reymont - Z ziemi polskiej i włoskiej.djvu/70

— 70 —

 — No, mój braciszku. Jeszcze roku niema, jak dała za niego dwudziestkę w Węgrowie, i już feler i cały garnek nanic.
 I rozżalona, wśród śmiechu braci, zbiera masło, przeciekające jej przez szmatkę, i odchodzi.
 Zdobyłem miejsce przy kałuży; obok mocząca nogi i czesząca się siostra pyta:
 — Brat z jakiej kompanji?
 — A siostra?
 — Ja, z Ciepielowskiej.
 — A ja ze Zwoleńskiej.
 — To dobrze, bo w praskiej to idą same złodzieje — mówi z głębokiem przekonaniem.
 Nie wyprowadzam jej z błędu, tylko myjąc się, słucham rozmowy dwóch braci, siedzących za mną. Jeden z nich powiada:
 — Na gruszki się ma, to zboża nie będzie.
 — Brat zdaleka? — pyta drugi.
 — Nie, zaraz z pode Warszawy.
 — I w butach całą drogę?
 — A całą.
 — Toż szkoda, braciszku.
 — Cóżto, buta będę żałować, a nóg nie! To ino szlachta boso idzie; nas stać jeszcze na obucie, chocieśma chłopy — mówi uszczypliwie.
 — To i cóż, toż my i tak szlachta ze szlachty, a ty, bracie, chłop, to i cham.
 — Taki szlachcic, co gołkiem i piechty chodzi, to u mnie stoi grosz.