Strona:Władysław St. Reymont - Z ziemi polskiej i włoskiej.djvu/72

— 72 —

 — Brat z Warszawy?
 — Tak.
 Widzę ładną, cherubinowo ułożoną twarz tego braciszka.
 — Nie wie brat, przez kogo erygowany ten klasztor?
 — Jużci, że nie wiem.
 Nie odzywa się, tylko z sykiem bolesnym siada, ściąga pantofle, wyjmuje flaszeczkę i zaczyna okładać swoje popuchłe i poobcierane nogi wodą gulardową.
 — Nie dojdzie brat do Częstochowy — mówię ze współczuciem.
 — Dojdę. Matka Boska mi pomoże i choćby na czworakach, to dojdę — odpowiada z jakimś tkliwie seraficznym uśmiechem.
 Maskuje spryt naiwnością i wygląda na typowego „mamisynka“, więc niebardzo wierzę w jego szczerość.
 Idę do woalów, siedzących pod parkanem. W dwóch trzecich są odsłonione, bo Melancholja nie zdjęła zasłony.
 Bardzo miłe i sympatyczne twarze.
 Umawiamy się wyjść razem przed kompanją, bo czeka nas droga czteromilowa do noclegu, a już jest godzina druga po południu.
 I wyruszamy wkrótce jeszcze lepszemi piaskami.
 Za Studzianną okolica zmienia się gwałtownie. Idziemy wydmami, porosłemi janowcem i nędznemi jałowcami. Jest miejscami trochę żyta, ale nad wyraz marne. Horyzont zamykają góry, żółcące się szczerym piaskiem. Stoją niby łyse, odarte z włosów przez