Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/022

2 —

 — Pan Bóg dał latoś urodzaj na kartofle, co? — mówił, wyciągając otwartą tabakierkę do mężczyzn. Brali sumiennie i z szacunkiem w szczypty, nie śmiejąc przy nim zażywać.
 — Juści kartofle kiej kocie łby i dużo pod krzami.
 — Ha, to świnie zdrożeją, bo jaki taki chciał będzie wsadzać do karmika.
 — Już i tak drogie; na zarazę latem wyginęły, a i do Prus kupują.
 — Prawda, prawda. A czyje to ziemniaki kopiecie?
 — A Borynowe.
 — Gospodarza nie widzę, tom i rozeznać nie rozeznał.
 — Ociec pojechali z moim ano do boru.
 — A to wy Anna, jakże się macie? — zwrócił się do młodej, przystojnej kobiety w czerwonej chustce na głowie, która, że ręce miała uwalane ziemią, przez zapaskę ujęła jego rękę i pocałowała.
 — Jakże się ma ten wasz chłopak, com go to we żniwa chrzcił?
 — Bóg zapłać dobrodziejowi, zdrów się chowa i coś niecoś bałykuje.
 — No, zostańcie z Bogiem.
 — Panu Bogu oddajem.
 I ksiądz skręcił na prawo, ku cmentarzowi, który leżał z tej strony wsi przy topolami wysadzonej drodze.
 Długo za nim spoglądali w milczeniu, na jego smukłą, pochyloną nieco postać, dopiero gdy przeszedł niskie kamienne ogrodzenie cmentarza i szedł między