Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/026

— 16 —

lnowe kwiatki... a mocna, że i niejeden chłop jej nie uradzi...
 — A bo to co robi, ino żre, a wysypia się, to nie ma urodna być...
 Milczały długą chwilę, bo trzeba było kartofle wysypywać na kupę.
 A potem już zrzadka pogadywały to o tem, to o owem, aż i zamilkły, bo któraś dojrzała, że od wsi rżyskiem, bieży Józka Borynianka.
 Jakoż i ta nadbiegła zziajana i już zdaleka krzyczała:
 — Hanka, a chodźcie ino do chałupy, bo krowie się cosik stało.
 — Jezus Marja, a której?..
 — A to ci graniastej... a to ci... tchu złapać nie mogę...
 — Loboga, aże mnie zatknęło, myślałam, że mojej... — zawołała z ulgą Anna.
 — Witek ją co dopiero przygnał, bo gajowy ich wypędził z zagajów. Krowa się zlachała, bo taka śpaśna... i zaraz przed oborą upadła... i ani pić nie pije, ani żreć nie żre, ino się tarza a ryczy, że loboga!
 — Ojca to niema?
 — Ni, tatulo jeszcze nie przyjechali. O Jezus, mój Jezus, taka krowa, co naraz dobrze i garniec mleka dawała. A chodźcież rychło.
 — Duchem ci lecę, w to oczymgnienie.
 Jakoż i wyjęła dziecko z płachty, nadziała mu czapeczkę z kutasikami, okręciła zapaską i poszła żywo, a taka była strwożona wieścią, że nawet nie opu-