Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/032

— 22 —

 — Tatulu, a to... graniasta już zdycha — wołała, dobiegając do ojca, który skręcał właśnie na tę stronę stawu. Antek szedł w końcu i podtrzymywał, bo wieźli długą sosnę.
 — Nie pleć byle czego po próżnicy — mruknął, podcinając konie.
 — Jambroży puszczali krew i nic... i wosk topiony lali jej w gardziel i nic... i sól... i nic... pewnie paskudnik... Witek pedał, co borowy wygnał ich z zagajów i co granula zara się pokładała i stękała, jaże ją i przygnał...
 — Graniasta, najlepsza krowa, ażeby was, ścierwy, pokręciło, kiej tak pilnujecie — rzucił lejce synowi i z batem w garści pobiegł przodem.
 Baby się rozstąpiły, a Witek, który cały czas coś najspokojniej majstrował pod chałupą, skoczył w ogród i przepadł ze strachu, nawet Hanka podniosła się naprogu i stała bezradna, strwożona.
 — Zmarnowali mi bydlę!.. — wykrzyknął wreszcie stary, obejrzawszy krowę. — Trzysta złotych jak w błoto! Do miski to ścierwów aż gęsto, a przypilnować niema kto. Taka krowa, taka krowa! A to człowiek ruszyć się z domu nie może, bo zaraz szkoda i upadek...
 — Dyć ja od połednia samego byłam przy kopaniu — tłumaczyła się cicho Hanka.
 — A bo ty co kiej widzisz! — krzyknął z wściekłością. — A bo ty stoisz o moje!
 — Taka krowa, taki haman, że i drugiej nie w każdym dworzeby znalazł!
 Wyrzekał coraz żałośniej i obchodził ją, próbował podnieść, ciągał za ogon, zaglądał w zęby, ale krowa dy-