Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/044

— 34 —

Cichoj Burek! bo to pewnikiem wójt! — pociągnął sznurkiem, i pies warczeć przestał.
 Zgadł, bo wójt wszedł, bat rzucił w kąt i od progu wołał:
 — Żono jeść, bom głodny kiej wilk — jak się macie Macieju, a wy czego dziadu?..
 — Ja do was wedle tej mojej sprawy, co ma być jutro.
 — Ja zaś se poczekam, panie wójcie. Każecie w sieniach — dobrze i tam będzie, a ostawicie przy ogniu, że to stary jestem, ostanę, a dacie tę miseczkę ziemniaków abo i chleba skibkę — to pacierz za was zmówię jeden abo i drugi... jakbyście dali gotowy grosz abo i dziesiątkę...
 — Siedźcie se, dostaniecie i kolację, a chcecie, to zanocujcie...
 I wójt siadł do miski, okrytej parą świeżo utłuczonych ziemniaków i polanych obficie skwarkami, w drugiej donicy stało zsiadłe mleko.
 — Siadajcie Macieju z nami, zjecie co jest — zapraszała wójtowa, kładąc trzecią łyżkę.
 — Bóg zapłać. Przyjechałem z boru, tom se już dobrze podjadł...
 — Bierzcie się ano za łyżkę, nie zaszkodzi wam, teraz już wieczory długie...
 — Długi pacierz i duża miska, jeszcze bez to niktoj nie pomarł — rzucił dziad.
 Boryna wzdragał się, ale wkońcu, że słonina mocno raziła mu nozdrza, przysiadł się do ławki i pojadał zwolna, delikatnie, jak obyczaj kazał.