Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/047

— 37 —

cił dziad, obmacując miski, które przed nim postawiła wójtowa.
 Żachnął się Boryna, ale zamedytował głęboko, że mu to samemu do głowy nie przyszło. Boć jaka się tam kobieta nadarzy, a zawżdy z nią lepiej, niźli samemu biedować...
 — Która i głupia i niemrawa, która znów kłótnica, która do chłopskich kołtunów sięgająca, która paparuch a latawiec po muzykach i karczmach, a zawżdy chłopu z nią lepiej i wygoda — ciągnął dziad, pojadając.
 — Dopieroby na wsi wydziwiali — powiedział Boryna.
 — Hale — ludzie wama zwrócą krowę abo i co poradzą, abo i kiele gospodarstwa chodzić będą, abo się nad wami użalą — zagadała gorąco wójtowa.
 — Albo i ciepłą pierzynę narządzą — zaśmiał się wójt. — A we wsi tyle jest dziewuch, że jak się idzie między chałupami, to bucha kiej z pieca...
 — Ale, widzisz go, rozpustnik... czego mu się zachciewa...
 — A Zośka Grzegorzowa na ten przykład, śmigła, piękna i wiano niezgorsze.
 — A cóżto Maciejowi potrza wiana, nie gospodarz to pierwszy we wsi.
 — Ktoby ta miał dobra i grontu dosyć — zaoponował dziad.
 — Ni, Grzegorzowa nie la nich — podjął wójt — za mdła i młódka to jeszcze.
 — A Jędrkowa Kasia — wyliczała dalej wójtowa.