Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/059

— 49 —

skończą kopanie, to zagnać je do grabienia ściółki, a ty mógłbyś kołki pozabijać do ogacenia.
 — Ogaćcie se sami chałupę, nama tutaj nie wieje.
 — Rzekłeś… to swoją stronę ogacę, a ty marznij, kiejś wałkoń.
 Trzasnął drzwiami i poszedł na swoją stronę.
 Józka już rozpaliła ogień i szła doić krowy.
 — Rychło daj jeść, bo trza mi jechać…
 — Przecięch się nie ozedrę, dwóch robót razem nie poradzę — i poszła.
 — Spokojnego oczymgnienia niema, ino kłyśnij się ze wszystkimi! — myślał i wziął się do obleczenia, ale zły był i zgryziony. Jakże, ciągła wojna z synem, słowa nie można rzec, bo zaraz do oczów z pazurami skacze, albo rzeknie coś, co jaże we wątpiach poczujesz. Na nikogo się spuścić, ino haruj i haruj!
 Złość w nim zbierała, aż poklinał zcicha i rzucał szmatami po izbie a butami.
 — Słuchać się powinny, a nie słuchają! Czemu to? — myślał.
 — Widzi mi się, co bez kijaszka z nimi obyć się nie obędzie, bez twardego! Dawno się im to należało, zaraz po śmierci nieboszczki, kiej kłyśnić się zaczęły o gronta, ale się jeszcze wagował, żeby zgorszenia we wsi nie czynić. Gospodarz był przeciech nieleda jaki, na trzydziestu morgach i z rodu nie bele chto — Boryna, wiadomo. Ale dobrością z nimi się nie skończy, nie. Tu przyszedł mu na myśl zięć, kowal, któren wszystkich pocichu burzył, a i sam wciąż na-