Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/068

— 58 —

 Skazani na kary pieniężne lub odsiedzenie w areszcie po dwa tygodnie.
 Nie przyjęli wyroku, pójdą do apelacji.
 I tak głośno zaczęli wykrzykiwać na niesprawiedliwość, bo las był wspólny, serwitutowy, aż sędzia skinął na Jacka, i ten zagrzmiał:
 — Cichojta, cichojta, bo tu sąd nie karczma.
 I tak szła sprawa za sprawą, kieby skiba za skibą, równo i dość spokojnie, czasem tylko podnosiły się skargi, abo chlipanie, abo i przekleństwo, ale te Jacek wnet przyciszał.
 Z izby ubyło nieco ludzi, ale w ich miejsce przybyło tyle nowych, że stali zbici kieby w snop, że nikto poruszyć się nie mógł i zrobił się taki gorąc, iż ani odetchnąć, aż sędzia polecił otworzyć okna.
 Teraz szła sprawa Bartka Kozła z Lipiec o kradzież świni u Marcjanny Antonówny Pacześ. Świadkowie: taż Marcjanna, syn jej Szymon, Barbara Piesek i t. d.
 — Świadkowie czy są? — zapytał ławnik.
 — Jesteśmy! — zawołali chórem.
 Boryna, który dotąd samotnie a cierpliwie stał przy kracie, przysunął się nieco do Paczesiowej przywitać, boć to była Dominikowa, matka Jagny.
 — Oskarżony, Bartek Kozioł, bliżej, za kratę.
 Niski chłop przepychał się ze środka tak gwałtownie, aż kląć poczęli, że depcze po kulasach i przyodziewek ozdziera.
 — Cichojta ścierwy, bo prześwietny sąd mówi! — krzyknął Jacek, wpuszczając go.
 — Wy Bartłomiej Kozioł?