Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/070

— 60 —

 — Głupiś. Jak się nazywacie? — indagował nieubłaganie sędzia.
 — Bartek Kozioł, prześwietny sądzie — rzuciła żona.
 — Ile lat?
 — Hę?.. a, lat?.. bo ja to pomnę! Matka, wiele to ja mam roków?..
 — Pięćdziesiąt i dwa, widzi mi się, będzie na zwiesnę.
 — Gospodarz?..
 — I... trzy morgi piachu i ten jeden krowi ogon... sielny gospodarz.
 — Był już karany?
 — Hę?.. karany?..
 — Czy siedzieliście w kozie?
 — To niby w kreminale?.. karany?.. Matka, byłem to w kreminale, hę?..
 — A byłeś Bartku, byłeś, a to cię te ścierwy dworskie o to zdechłe jagniątko...
 — Juści, juści... na paśniku znalazłem zdechłe jagnię... wzionem, co miały psy rozwłócyć... poskarżyły, przysięgły, com ukradł, sąd przysądził... wsadziły mę i siedziałem... Niesprawiedliwość jest ino, niesprawiedliwość... — mówił głucho i obzierał się nieznacznie na żonę.
 — Oskarżeni jesteście o kradzież maciory Marcjannie Pacześ! Wzięliście ją z pola, zagnali do domu, zarznęli i zjedli! Co macie na swoją obronę?..
 — Hę? Zjadłem! Żebym tak Boga przy skonaniu nie oglądał, że nie zjadłem... Moiściewy, zjadłem!.. o świecie, świecie rodzony, ja zjadłem — wołał żałośnie.