Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/071

— 61 —

 — Cóż macie na swoją obronę?
 — Obronę?.. miałem to co rzec, matka?.. Juści, baczę; niewinowatym, świni nie zjadłem, a Marcjanna Dominikowa, na ten przykład, szczeka bele co kiej ten pies, że ino chycić za ten paskudny pysk a sprać... a...
 — O ludzie, ludzie!.. — jęknęła Dominikowa.
 — To już sobie później zrobicie, a teraz mówcie, jakim sposobem świnia Paczesiowej znalazła się u was?..
 — Świnia Paczesiowa... u mnie?.. Matka, co to wielmożny dziedzic rzekli?..
 — A dyć Bartku, to o tym prosiaku, co to za tobą przylazł do chałupy...
 — Baczę, juści że baczę, bo prosiak to był a nie świnia żadna; dopraszam się łaski wielmożnego sądu, niech słyszą, com ano rzekł, i przywtórzę; prosiak to był a nie świnia; białny prosiak a kiele ogona abo i zdziebko poniżej, czarnołaciaty.
 — Dobrze, ale skąd się wziął u was?
 — Niby u mnie?.. Zarno wszyćko dokumentnie rzeknę, z czego się pokaże la prześwietnego sądu i la zgromadzonego narodu, co jestem niewinowaty a Dominikowa cygan jest baba, pleciuch i ozornica zapowietrzona!
 — Ja cyganię! A dyć tej Najświętszej Panienki uproszę, żeby was pierun, bez świętej spowiedzi, nie trzasnął! — rzekła cicho, z westchnieniem ciężkiem do obrazu Matki Boskiej, wiszącego w rogu izby, Dominikowa, a potem, że to już ścierpieć nie mogła, wyciągnęła zwiniętą, chudą pięść do niego i syknęła: