Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/075

— 65 —

 — Gdzie? Spytajta się Kruczka i drugich piesków. Wynieśliśmy na noc do stodółki. Psy, że to czujne psie pary, a wrota były dziurawe — wyciągnęły i bal se sprawiły moją krwawicą, że chodziły obżarte, kiej te dziedzice.
 — Hale, świnia sama poszła za nim, głupi uwierzy, ale nie sąd. Złodziej jucha, a barana młynarzowi, a gęś Dobrodziejowi — to kto pokradł, co?...
 — Widziałaś, co? Widziałaś! — wrzasnęła Kozłowa, przyskakując z pazurami.
 — A kartofle z organistowego dołu, to kto?... A cięgiem cosik komuś we wsi ginie, to gąska, to kury, to sprzęt jaki — ciągnęła nieubłaganie.
 — Ty ścierwo! Coś ty robiła za młodu, a i co twoja Jagna teraz wyprawia z parobkami, to ci tego nikt nie wypowiada, a ty kiej ten pies...
 — Wara ci od Jagny! Wara, bo ci ten pysk tak spierę, że... Wara!... — ryknęła wielkim głosem, ugodzona jak w żywe mięso.
 — Cichojta pyskacze, bo za drzwi wyciepnę! — uciszał Jacek, podciągając parcianek.
 Zaczęło się przesłuchiwanie świadków.
 Najpierw świadczyła poszkodowana, Dominikowa — a zeznawała cichym, nabożnym głosem i przysięgała co chwila przed tą Częstochowską, jako świnia jej, i żegnała się i biła w piersi, że prawda jest, jako ją ukradł z pastwiska Kozioł, i nie żądała od prześwietnego sądu kary na niego, niech mu już tam Jezusiczek czyśca za to nie pożałuje, ale domagała się