Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/081

— 71 —

 Boryna poganiał źróbkę, bo wolniła, że to już do pół boków spotniała z umęczenia i gorąca, czasem pogwizdał a milczał, i coś żuł, coś ważył w sobie, coś kalkulował i często a niewidnie poglądał na starą, na jej suchą kieby z blichowanego wosku twarz, całą w podłużnych brózdach zastygłą — poruszała bezzębnemi wargami, jakby się modliła pocichu; czasem pociągała czerwoną zapaskę barzej na czoło, bo słońce świeciło prosto w oczy, i siedziała nieruchomo, ino jej bure oczy gorzały.
 — Wykopaliście ta już co? — zagadnął wreszcie.
 — A juści. Obrodziły latoś niezgorzej.
 — Przychować będzie wama łacniej.
 — Wsadziłam też wieprzka do karmika, bo w zapusty może się zdać...
 — Pewnie, pewnie... — mówiły, że Walek Rafałów przysyłał z wódką?...
 — Nie on jeden, nie... ale po próżnicy ino grosz tracą... nie la takich Jaguś moja, nie.
 Podniosła głowę i jastrzębiemi oczami wpiła się w niego, ale Boryna, że człek był w latach, nie wicher żaden, to twarz pokazał zimną i spokojną nie do rozeznania. Długo nie rzekli ni słowa, jakby się tą niemotą mocując ze sobą.
 Borynie nijako było zaczynać pierwszemu, bo jakże, w latach już był i gospodarz na całe Lipce pierwszy; no i mógł to zasię tak prosto rzec, co mu się Jaguś udała... Honor przeciech swój miał i pomyślenie — ale, że krwie gorącej był z przyrodzenia, to aże go złość