Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/085

— 75 —

 — Ale co się przódzi narodu namarnuje, tego nikt nie odbierze.
 — Czasy takie, że lepiej, coby mór przyszedł.
 — Czasy! Juści, ale i ludzie są winne. A kowal to co? A wójt? Z dobrodziejem się drą, ludzi buntują a tumanią, a głupie wierzą.
 — Ten kowal, to moja trucizna, chociaż i zięć też...
 I tak se już społecznie wyrzekali na ten świat, poglądając na wieś, co była już coraz bliżej widna, przez topole.
 Pod smętarzem czerwienił się już zdala rząd kobiet pochylonych i zasnutych delikatną mgłą dymów, a wkrótce i głuchy, monotonny trzepot miądlic jął raz wraz dopływać z powiewem, co się był podnosił z nizinnych łąk.
 — Dobry czas na miądlenie. Zlezę przy nich, bo jest tam i Jaguś moja.
 — Nic mi z drogi, to was podwiezę...
 — Dobrzyście, Macieju, że jaże mi dziwno... — uśmiechnęła się chytrze.
 Skręcił z topolowej na polną dróżkę, co biegła do smętarnych wrótni, i podwiózł pod smętarz, gdzie pod kamiennym szarym płotem, w cieniu brzóz, klonów i tych krzyżów, co się z mogiłek pochylały ku polom, kilkanaście kobiet miądliło zawzięcie suchy len, aż mgła pyłów wisiała nad niemi i długie włókna czepiały się żółtych listków brzóz i wisiały u czarnych ramion krzyżów; wpodle, na prętach rozpiętych, nad dołami, w których paliły się ognie, przesuszano len mokrawy jeszcze.
 Miądlice ostro kłapały, aż cały rząd kobiet pochylał się ciągle w krótkich a prędkich drganiach i tylko