Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/119

— 109 —

boć wiadomo przeciech, że u nikogój się nie przelewa, a o grosz gotowy coraz to trudniej.
 A tu i rychtyk w ten czas i płacić przychodziło podatki, to gminne składki, i spłaty różne między sobą, a często i przednówkowe pożyczki, a jak niejeden to i zasługi służbie — tyla tego razem, że niektóren, choćby i z półwłókowych, ciężko wzdychał i kalkulował, a nic nie wychodziło bez wyprowadzenia na jarmark konia abo i krowy, a już o biedniejszych to i niema co rzec.
 Więc też i jaki taki wyprowadzał krowinę przed oborę, wycierał jej ognojone boki wiechetkiem i na noc przyrzucał koniczyny, to gotowanego jęczmienia z kartoflami, byle jeno wypęczniała ździebko; któren znów przysposabiał stare, poślepłe całkiem wywłoki, żeby chyla tyla do koni były podobne na ten przykład.
 Insze znowu młóciły zawzięcie dnie całe, żeby zdążyć na jarmark.
 I u Borynów sposobiono się raźnie; stary z Kubą domłócał pszenicy, a Józka z Hanką co im ino czasu ostawało, to podpasały maciorę i te gąski wybrane z ostawianych na chowanie, Antek zaś z Witkiem, że to lada dzień spodziewano się deszczów, jeździli do boru po susz na ogień i po ściółkę, z której co poszło do obory, a resztę zwalali pod chałupę do ogacenia ścian.
 I tak ta przyśpieszona robota trwała aż dopóźna w noc ostatnią przed jarmarkiem; dopiero gdy pszenica już we worach leżała na wozie, wtoczonym do stodoły,