Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/121

— 111 —

 — Bóg zapłać, gospodarzu... Ostać, tobym się ostał, ino... ino...
 — Postąpię ci coś niecoś...
 — Przydaćby się przydało, bo to i kożuch zlatuje ze mnie i buciska też, a i kapot jaki kupiłbym... już jak ten dziadak jaki jest człowiek, że nawet do kościoła iść, to ino do kruchty... bo jakże mi przed ołtarz w takiem obleczeniu...
 — A w niedzielę nie baczyłeś na to, inoś się pchał tam, gdzie najpierwsze... — rzekł surowo Boryna.
 — Juści... Hale... Prawda... — bąkał srodze zawstydzony, i ciemny rumieniec oblał mu twarz.
 — A to i dobrodziej naucza, żeby szanować starszych. Napijno się, Kuba, na zgodę i słuchaj, coć rzeknę, a sam się pomiarkujesz, że co parobek to nie gospodarz... Kużden ma swoje miejsce i la każdego co innego Pan Jezus wyznaczył. Wyznaczył ci Pan Jezus twoje, to go się pilnuj i nie przestępuj, na pierwsze miejsce się nie pchaj i nie wynoś się nad drugie — bo zgrzeszysz ciężko. I sam Dobrodziej ci powtórzy to samo, że tak być musi, by porządek na świecie był. Miarkujesz se, Kuba?
 — Nie bydlem przeciech i swoje pomyślenie mam.
 — To baczże, byś się nad drugie nie wynosił.
 — I... inom bliżej ołtarza chciał być...
 — Pan Jezus z każdego kąta słyszy, nie bój się. I poco się pchać między najpierwsze, kiej wszyscy wiedzą, ktoś jest.
 — Juści, juści... gospodarzem byłbym, to i baldach nosićbym nosił, a i dobrodzieja pod pachę wiódł,