Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/123

— 113 —

się... A nie, to ptaszki strzelał będę i dobrodziejowi nosił abo i Janklowi... a nie...
 — Cie... Kuternoga jeden, jak bryka. Kuba! — krzyknął ostro stary.
 Kuba zamilkł, wytrzeźwiał z rozmarzenia, ale hardości nie stracił, bo jął się nieustępliwym czynić, że Boryna rad nierad dorzucał mu po półrublu, to po złotówce, aż i stanęło, że obiecał mu na przyszły rok dołożyć trzy ruble i dwie koszule miasto zadatku.
 — Ho, ho, ptaszek z ciebie — wołał stary przepijając do niego na zgodę, choć zły był, że tyla pieniędzy wywalić musi, ale wagować się nie było co, bo Kuba wartał i więcej, robotny parob, choćby i za dwóch, gospodarskiego nie ruszył i o inwentarz dbał więcej niźli o siebie, choć i kulawy był i mocy wielkiej nie miał, ale na gospodarstwie się znał — można się całkiem spuścić na niego, że wszystko jak przynależało zrobi i jeszcze najemnika przypilnuje.
 Poradzili jeszcze o tem i o owem i, gdy się rozchodzili, Kuba już ode drzwi nieśmiało całkiem się ozwał:
 — Zgoda na trzy ruble i dwie koszule ino... ino... nie przedawajcie źrebicy... przy mnie się ulęgła... kożuchem swoim przyodziewałem, żeby nie przemarzła... tobym nie ścierpiał, żeby ją Żyd jaki bijał libo i łachmytek z miasta... Nie sprzedawajcie... złoto, nie źrebica... kiej ten dzieciak posłuszna... koń taki, że i drugi człowiek — prosty pies przy niej. — Nie sprzedawajcie...
 — Ani mi to w głowie nie postało.
 — Bo w karczmie powiedali i... bojałem się...
 — Opiekuny, psiekrwie, zawżdy najlepiej wiedzą!