Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/128

— 118 —

toby jak dziad żebrać musiał — zakończył, podsuwając Borynie tabakierkę.
 — Juści, juści... — potakiwał Boryna, ale nie jego tumanić, wiedziałci on dobrze, że organista pieniądze ma i na procenta albo i na odrobek komornikom rozpożycza, to ino uśmiechał się na te wyrzekania i znowu spytał o Jasia...
 — I cóż, do urzędu pójdzie?..
 — Co? mój Jaś do urzędu, na pisarka? Nie potom sobie od gęby odejmowała, żeby skończył szkoły, nie. Do seminarjum pójdzie, na księdza...
 — Na księdza!
 — A bo mu to źle będzie? A bo to któren ksiądz ma źle?..
 — Pewnie, pewnie... a i honor jest i to, jak powiadają, że kto ma księdza w rodzie, temu bieda nie dobodzie... — powiedział wolno i z szacunkiem poglądał przez ramię na chłopaka, pogwizdującego koniom, że to przystanęły nieco dla potrzeby swojej...
 — Mówili, że i młynarzów Stacho księdzem miał być, a teraz jest pono we wielgich szkołach i na dochtora praktykuje...
 — Ale, księdzemby być takiemu łajdusowi, przecież moja Magda jest już w szóstym miesiącu i to od niego...
 — Powiedali, że to od młynarczyka.
 — Ale, prawda była, młynarzowa tak gada, żeby swojego zasłonić. Rozpustnik to, że niech ręka boska broni, prawie mu iść na doktora.