Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/130

— 120 —

 — Jak wszystkie dziewki — powiedziała organiścina pogardliwie.
 — Juści że gładka. Udała się dzieucha, to też niema tygodnia, żeby kto do niej z wódką nie posyłał.
 — Przebierna! Stara myśli, że co najmniej to już jaki rządca zjedzie po nią i parobków odgania... — szepnęła zjadliwie.
 — Bo mógłby ją wziąć i taki, co siedzi choćby i na włóce... warta tego...
 — To tylko wam posłać swatów, Macieju, kiedy ją tak chwalicie! — zaczęła się śmiać, a Boryna już się nie ozwał ni słowem.
 — Hale, taki tam łachmytek miescki, wielga mi osoba, co ino gospodarskim kurom pod ogon uważa, czy la niej jajków nie niesą, abo i ludziom w garście będzie się ta przekpiwała z rodowych gospodarzy! Wara ci od Jagusi! — myślał, zeźlony silnie, i ino poglądał przed się, na czerwieniejący zapaskami wóz Dominikowej, któren ostawał coraz dalej, bo Jasio tęgo prażył konie, że rwały z kopyta, aż się błoto otwierało.
 Próżno organiścina pogadywała o tem i owem, kiwał głową, cosik tam mamrotał pod nosem i tak się zawziął, że ozwać się nie chciał ni słowem jednem.
 I skoro tylko wjechali na wyboisty bruk miasteczka, zesiadł z bryczki i jął dziękować za podwiezienie.
 — Pod wieczór wracamy, chcecie, to się przysiądźcie do nas — proponowała.
 — Bóg zapłać, mam przeciech swoje konie. Powiedziałyby, że się do kalikowania godzę, na pomoc-